Ik ben wel wat gewend als het gaat om dansen, dat via springen, vasthouden, duwen richting boksen gaat. Soms beland je echter op een dansvloer die je volkomen opvreet om vervolgens uit te spugen zonder dat je begrijpt wat er eigenlijk is gebeurd. Beter!
Als opwarmertje voor 2 Many DJ’s gisteren in Tivoli, besloot ik de documentaire Part of the Weekend Never Dies te kijken, een registratie van de bizarre wereldtour die de De Waele-broertjes deden. Elke avond traden ze op als de liveband Soulwax Nite Versions, om vervolgens nog eens als 2 Many DJ’s met een dj-set de avond af te sluiten. Tussendoor traden bevriende bands en dj’s op, die in de documentaire ook aan het woord komen, maar eigenlijk niet zoveel boeiends te zeggen hebben.
De documentaire doet denken aan een andere muziekfilm over een dj-duo: A Cross the Universe van Justice. Ook die film is een registratie van een wereldtournee. In het geval van Justice is echter niet die tournee bizar, maar de film wel – wat hem interessanter maakt dan Part of the Weekend Never Dies.
Beide films zijn eigenlijk geen documentaire te noemen. Er wordt niets in onderzocht, het gaat vooral om de registratie. De pratende hoofden van de collega’s van 2 Many DJ’s lijken een soort excuus voor de rest van de film, want veel wijzer wordt je er niet van. En die rest van de film is precies waar de titel ook van spreekt: het deel van het weekend dat niet doodgaat. Dat betekent: de gebroeders De Waele die avond na avond het weekend vieren, welke dag het ook is, de feestende mensen die evenmin van ophouden weten, de drugs die door geen enkele wet beteugeld lijken te zijn. Het is één lange party, die duurt en duurt en af en toe van setting verandert: van Japan naar Zuid-Amerika naar Spanje, Parijs, New York. Tivoli, Utrecht.
Ook A Cross the Universe is één, aanhoudend feest, dat uiteindelijk totaal uit de hand loopt. Wat feit en wat fictie is, weten we niet. Er wordt getrouwd in Las Vegas, geschopt, geslagen, gebloed, geschoten, geneukt, gearresteerd en voortdurend: keihard gefeest. Waar eindigt het feest en begint de pijn, bestaat de grens tussen roes en realiteit nog? Het is een krankzinnige film. Het onsterfelijke weekend van 2 Many DJ’s verbleekt daarnaast tot een kinderpartijtje.
De films vertonen meer overeenkomsten. Zo is er het volstrekte gebrek aan pretentie dat uit de documentaires spreekt. Zowel de jongens van Justice als 2 Many DJ’s zijn volkomen authentiek. Gek genoeg uit zich dat juist doordat ze niet beweren dat ze zo normaal zijn gebleven, wat elke beroemdheid tegenwoordig uitkraamt. Ze willen seks, drugs en rock-’n-roll en dat krijgen ze ook. Dat is wel wat anders dan een Britney Spears die in háár documentaire niet verder komt dan de mededeling dat zij een heel gewoon meisje is met dezelfde behoeften als ieder ander. Deze jongens zijn niet aan een bizarre tour over de wereld begonnen om zichzelf te blijven en te doen wat je thuis op de bank ook kan doen. Integendeel: hier met die wijven! Een lijntje erachteraan en draaien maar!
Een andere overeenkomst is de keerzijde van deze eerlijkheid: de oppervlakkigheid van deze registratie van collectieve waanzin. Op een zeker moment gaat het irriteren. Mij althans. Hoewel ik zeker houd van een feestje (ik laat me graag door die dansvloer opvreten en uitspugen), gaat de mateloze gekte van dat partypubliek me tegenstaan. Het is een onuitputtelijk vat vol bezwete, ijlende, halfnaakte, strakstaande, kotsende, geile, vuilgebekte gosers en wijven dat daar wordt leeggegooid. Allemaal weten ze niet wat ze doen en staan ze als leden van de Pinkstergemeente in tongen te spreken en ongecontroleerde bewegingen te maken. Thuis op de bank gaat dat tegenstaan. Een beetje verdieping had misschien geen kwaad gekund, denk ik dan.
En dan sta je een paar uur later in de muil van de dansvloer op nog geen meter afstand van de De Waele-broertjes. Een van de bezwete, ijlende, hese, dronken en schaamteloze figuranten in het weekend zonder einde, deel van de meute die als een veelkoppig, agressief maar goedaardig wezen beweegt. Belachelijk om van een pretentieloze film pretenties te eisen! Dit is hoe het is.
Toch. De volgende dag denk ik terug aan de films, aan het optreden van vannacht, aan de meute en de afwezige pretenties. Als de film registreert hoe het is, wat heb je dan aan de film? Sla die over en stap meteen in het echte leven de dansvloer op. De grens tussen feest en pijn, tussen roes en realiteit mag vaag zijn, in een battle tussen feest en film zal de eerste altijd winnen. De film moet iets anders bieden dan een spiegel van de werkelijkheid. Die is lang niet zo mooi gezien van de bank als vanaf het hart van het veelkoppig wezen. Een beetje pretentie is gewenst. Ook daarom wint A Cross the Universe het van Part of the Weekend Never Dies. Neemt niet weg dat 2 Many DJ’’s live waanzinnig is, waanzinnig.