Holden Caulfield uit The Catcher in the Rye vertelt hoe hij na het lezen van een geweldig boek de telefoon wil pakken om de auteur op te bellen, of een personage dat als een boezemvriend is geworden. Herkenbaar, zeker als de auteur naar jouw inzicht te weinig waardering krijgt. Nu ben ik zelf niet zo’n beller – ik schrijf liever een brief. Of een blogje.
Zo schreef ik een jaar of vier, vijf geleden een brief aan Hugo Raes (eigenlijk weet ik nog precies wanneer, want ik logeerde in het huis van mijn zus en haar vriend nadat mijn relatie voorbij was, in september of oktober 2004). Zijn fenomenale zin ‘Niemand blijkt zich in vakantieoord vergist te hebben: iedereen trof het paradijs’ was even tevoren tot mijn standaardrepertoire gaan behoren. Ik probeerde mensen te overtuigen De vadsige koningen te lezen, of Een faun met kille horentjes. En ik las over hem op internet.
Het bleek dat Hugo Raes een beetje een sneue schrijversloopbaan had gehad. Na een paar goed ontvangen romans en verhalen, bewoog hij steeds meer in de richting van de sciencefiction. Dat is natuurlijk niet serieus te nemen, in de hoogstaande literatuur en door mij eigenlijk ook niet. Kwestie van een verkeerde keus. De recensenten zwegen hem dood en nu kent niemand hem nog. Zelfs op nrcboeken is hij niet te vinden.
Ik voelde me geroepen hem, inmiddels een oude man, een hart onder de riem te steken. Fanmail van een jongedame, dat zou hij vast waarderen. Ik schreef de brief, maar vond het ten slotte toch een beetje stom hem ook op te sturen. Helaas is de brief onvindbaar op mijn harde schijf – ik typte hem waarschijnlijk op de laptop van mijn zwager.
Jammer, want ik wilde hem eigenlijk hierop zetten, nadat Hugo Raes weer in mijn gedachten opdook en ook hier op mijn blog. Ik googelde hem opnieuw. Weinig resultaat – op Wikipedia alleen een biografie. En een recensie van een bundeling met oude schrijvers. Ook Raes werd geïnterviewd, ‘op zijn ziekbed’. De tijd dringt. Nu houd ik het bij een ongeschreven brief, bij deze virtueel verstuurd. En het voornemen om weer eens iets van hem te lezen. Een aquarel van de tijd, herinneringen van een oude, vergeten schrijver. Misschien komt die brief dan alsnog.