Personages

Soms zie je een vrouw in de deuropening van een café staan, leunend tegen de deurpost en met een sigaret in de hand. Ze praat met een knappe jongeman en ze zegt: ‘De laatste keer dat ik jou zag was ook hier’, waarbij ze met een nagel, niet een lange gelakte, maar gewoon een net iets te lang geleden geknipte, tegen het gelakte hout van het kozijn tikt. De jongeman knikt, en ondanks alle kroeggeluiden die van achter haar rug op hem toe stromen, hoort hij de tikjes heel duidelijk. Hier was het en hier is het.

Soms zie je iemand een stoep af stappen, de straat op, en lijkt het erop dat zelfs de stap van de stoep op de straat te veel moeite kost. Hij maakt gebruik van de zwaartekracht om de tien centimeter af te dalen. Zonder in te houden loopt hij op de stoeprand af, en laat zich dat kleine stukje naar beneden vallen, met een recht been, klaar om de val op te vangen. Hij kijkt in de verte, naar binnen.

Soms zie je die vrouw of die man en zie je dat ze personages zijn, in hun eigen leven, of in een of ander boek, zonder dat ze het weten. Soms ben jij het zelf die zo staat of zo loopt. Soms lees je erover in een boek en denk je: dat had ik kunnen zijn. Dat boek is De onvolmaakten van Tom Rachman.


Geplaatst

in

door

Tags: