The Gospel According To Larry

larry

Verbeter de wereld, begin bij je blog. Het is niet de titel van een handleiding voor schrijvende antiglobalisten, maar de ondertitel van een leuk boek dat ik voor mijn verjaardag kreeg. The Gospel According To Larry van Janet Tashjian gaat over een zeventienjarige Einzelgänger die in zijn eentje, via zijn blog, de wereld probeert te veranderen. Deze Josh is een hyperintelligente kluizenaar in de dop. Walden van Thoreau is zijn grootste inspiratie, hij heeft een schuilplaats in de bossen waar hij zich kan terugtrekken om te mediteren en te vasten. Op zijn blog getiteld ‘The Gospel According to Larry’ preekt hij tegen de moraal van consumeren, profileren, conformeren. De combinatie van verlangen naar de natuur en een ascetische levensstijl, met het verslavende van de modernste communicatietechnologie: dit boek is op mijn lijf geschreven.

The Gospel According To Larry is een zogenaamde ‘young adult’-roman. De doelgroep is net als de hoofdpersoon rond de zeventien jaar. Betekent dat dat het een kinderachtig boek is? Welnee. Hoogstens is de stijl makkelijk te noemen, die staat volledig in dienst van het overbrengen van het verhaal. Toch weet de schrijfster Josh een geheel eigen stem mee te geven, een soort ironische vermoeidheid – waarbij de vermoeidheid stamt uit optimisme tegen beter weten in. De stem van een zeventienjarige kan ook niet al te ingewikkeld zijn, natuurlijk. In een middag heb je het boek uit. Maar het verhaal blijft langer in mijn hoofd hangen dan dat van menig Literair Juweel. Enerzijds omdat het een moderne tragedie is, anderzijds omdat het me aan het denken zet over mijn eigen blog en mijn eigen verlangen naar een schuilplaats in de bossen.

Josh slaagt erin met zijn blog iets in beweging te zetten, maar gaat uiteindelijk aan die beweging ten onder: dat maakt van hem een tragische held. Op zijn weblog begint hij een kruistocht tegen consumentisme en mediahypes. Zelf is hij anoniem en onzichtbaar. De preken van ‘Larry’ vinden veel weerklank en dan beginnen de problemen. Zijn succes groeit hem boven het hoofd en hij verliest alle controle over zijn alter ego. De krachten die hij heeft ontketend, keren zich tegen hem. De media waar hij tegen ageert, kunnen nu juist niet omgaan met anonimiteit en zullen niet rusten voor deze anonieme beroemdheid is ontmaskerd. Er ontstaat een klopjacht; Josh wordt slachtoffer van zijn eigen succes. Aan het eind moet je concluderen dat er niets is veranderd.

Kun je dan maar beter niet bloggen? Dat lijkt me nu ook weer niet de bedoeling. Josh zit dan wel het liefst in zijn schuilplaats in de bossen, hij heeft ook een niet te stoppen behoefte om zich te laten horen. Zelfs na het debacle met Larry en zijn ontmaskering, zoekt hij contact met de buitenwereld, wil hij gehoord worden. Een klassiek dilemma: vertel ik mijn verhaal en lever ik me over aan de oncontroleerbare krachten van de buitenwereld of trek ik me terug, met als gevolg dat niemand mijn ideeën leert kennen? Josh heeft moeite het evenwicht te vinden tussen de behoefte aan anonimiteit en de behoefte gehoord te worden. Anoniem bloggen lijkt in eerste instantie dat evenwicht te geven: Josh kan de hele wereld alles zeggen wat hij wil en toch gewoon zichzelf blijven. Maar het is juist de anonimiteit die de problemen veroorzaakt. De wereld pikt het niet dat een onbekende haar de les leest.

Josh heeft op een zeker moment 255 miljoen hits op zijn website. Hij doet in elk geval iets goed, te goed misschien. Hij kiest uiteindelijk voor de bossen. Dat doe ik nog niet.


Geplaatst

in

door