Alsof een overijverige rat een kabel heeft doorgeknaagd: van het ene op het andere moment hebben we geen internet meer. Online heet onze provider, moderne ironie van het type hihaho. Zij probeerde ons nog in de categorie storing te stoppen, maar dit is geen storing, dit is een geheel geslaagde verdwijntruc.
Ik ben totaal ontheemd, ja, zeg maar gerust dat ik me offline voel. Om grip op de zaak te krijgen, en omdat ik opeens heel veel tijd over heb, probeerde ik te doorgronden waaruit die ontheemdheid eigenlijk bestaat. Natuurlijk, er zijn praktische bezwaren: mijn mail kan ik wel op mijn werk lezen, en ’s avonds op de iPhone, maar uitgebreid antwoorden wordt al lastig. De vacaturejacht is gestaakt. Mocht ik toch een vacature vinden, moet ik dan mijn sollicitatiebrief per post gaan versturen? Het idee alleen al! KinkFM luisteren? Helaas! Nieuwe muziek ontdekken? In de platenzaak kom ik al jaren niet meer. Rekeningen worden niet meer betaald. De lunchpauze wordt opgeofferd aan recensies uploaden voor 8WEEKLY. En al mijn weblogstukjes blijven in mijn hoofd zitten, overgeleverd aan het risico van vergetelheid. Ik hou me staande met de gedachte dat als iemand dit leest, dat betekent dat het leed geleden is en het leven weer zijn normale loop hervonden heeft.
Toch vind ik het ook een beetje onzin dat offline zijn me meteen een offlinene wezensgesteldheid geeft. Waar slaat dat op? Tien jaar geleden, dacht ik, was alles anders. Ja, en voor de uitvinding van de tv speelden de mensen elke avond Mens-erger-je-niet.
Tien jaar geleden had ik exact hetzelfde gevoel, alleen met een compleet andere aanleiding. Het gevoel deed zich voor op donderdag-, vrijdag- of zaterdagavond, als ik thuis voor de tv zat, zonder iemand om Mens-erger-je-niet mee te spelen. Het is het gevoel dat je er niet bij bent en dus van alles mist. Iedereen heeft de nacht van zijn leven en jij bent daarvan uitgesloten. Elk feest was in potentie de nacht van je leven. Als je thuisbleef, liep je misschien ook de liefde van je leven mis, met wie je die nacht van je leven ging beleven. Die ene keer dat jij thuisblijft, is net de keer waarop er iets gebeurt waarover nog jaren wordt nagepraat. Zal je altijd zien.
Zo is je offline voelen ook: er gebeurt van alles zonder jou. En blijkbaar gebeurt er inderdaad van alles zonder dat jij daarvoor nodig bent. Voor je het weet denk je: zonder dat jij daarbij wenselijk bent. Je hebt niets meer in de hand. Moderne tragiek van het type control-alt-delete.
Er bestaan twee uitgesleten formuleringen die me een vacature direct terzijde doen leggen. De eerste zegt dat je ‘geen 9-tot-5-mentaliteit’ mag hebben. Kop dicht en overwerken, betekent dat. De tweede is ‘spin in het web’ (vaak gevolgd door ‘creatieve duizendpoot’). Dat betekent dat je de hele dag aan het bellen bent en mensen moet vertellen dat ze hun deadline niet halen. Doe mij maar een ‘stoffige studeerkamermot’ maar dat wordt nooit gevraagd.
Nu weet ik dat ik wel een spin in me heb. Hij moest zijn web kwijtraken om dat in te zien. Op feesten vertakt het web en als je daar niet aan bijdraagt, eindig je misschien ergens bungelend aan een versleten ragje. En op internet zit iedereen altijd in het stralende middelpunt, als in een almaar uitdijend heelal zonder begin of einde. Behalve als je offline bent, dan zit je helemaal nergens. Je eindigt niet aan een ragje, je bestaat gewoon niet. Wat moet een spin zonder web? Hij zal niet meer kunnen eten.
De drang om er altijd bij te zijn en elk feest tot na sluitingstijd mee te maken, ben ik al een tijdje kwijt. Tien jaar later en ouder vertakt het web niet meer hoofdzakelijk op feesten, maar overal. Gelukkig. Het scheelt enorm in tijd die katerig in bed wordt doorgebracht. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit de drang kwijtraak om online te zijn. Dan kan ik net zo goed alsnog katerig onder de dekens kruipen. Wie dit leest, weet hoe het is afgelopen.