Geplaatst op

Voortleven online, bij Follow The Money

Twee essays bij Follow The Money, die toevallig allebei iets zeggen over hoe we gedoemd zijn online voort te leven, of we nu willen of niet. De een gaat echter over de dood, de ander over het leven.

Terwijl ons openbare en sociale leven zich al ruim een jaar voor een groot deel digitaal afspeelt, en meetings vrijwel achteloos worden opgeslagen, gearchiveerd en gedeeld, doen er steeds meer ‘versies’ van onszelf de ronde. We hebben steeds minder grip op wat er over ons de ronde doet. Zou een losser, vluchtiger omgang met onze digitale aanwezigheid niet te prefereren zijn?

Altijd online, voor eeuwig vastgelegd

Vorige maand verscheen een app waarmee je afbeeldingen tot ‘leven’ zou kunnen wekken: van je overleden opa en oma tot aan het melkmeisje van Vermeer. Tegelijkertijd zijn we allemaal bezorgd over zogeheten ‘deepfakes’: nepvideo’s waarin politici dingen beweren die ze nooit zouden zeggen. Maar, zo betoogt Miriam Rasch: beide technologieën tappen uit hetzelfde vaatje.

Zelfs na je dood laat Big Tech je niet met rust

Geplaatst op

MyAnalytics closereading & Het belang van plezier

Gemist? Hier vind je linkjes naar twee recente stukken van mijn hand op Follow The Money:

Je werkgever kijkt tegenwoordig overal met je mee

Vorig jaar introduceerde Microsoft een nieuw onderdeel in het softwarepakket Office 365: MyAnalytics, dat meet hoeveel meetings je hebt, hoeveel mails je ontvangt en hoe snel je die beantwoordt. Je ‘score’ wordt vervolgens tegen die van je collega‘s afgezet. Goed voor de productiviteit, menen veel werkgevers, die bovendien denken de ‘tevredenheid’ van hun personeel ermee te kunnen meten. Miriam Rasch ziet er eerder een nieuwe vorm van zelf-surveillance in.

Plezier is allerminst een luxe

Wie de wereld wil verduurzamen, of haar anderszins wil verbeteren, krijgt vaak het verwijt dat er straks werkelijk niets meer mag: dat ons echt alle pleziertjes worden ontnomen. Zo komt een vol consumptief leven ineens tegenover een afgekloven, ascetisch leven te staan. Maar zo hoeft het niet te gaan. Miriam Rasch pleit voor een praktijk die plezier voorop stelt – maar dan wel je eigen plezier, op je eigen voorwaarden.

Geplaatst op

Slechtskijken, verder niets

‘Wanneer ik langdurig naar een vast punt op de muur staar, kan het gebeuren dat ik niet meer weet wie of waar ik ben.’

Max Blecher, Avonturen in de alledaagse onwerkelijkheid

***

Het toeval wil dat tussen de West-Kruiskade en de Nieuwe Binnenweg in het oude westen van Rotterdam twee mensen een voordeur delen die beiden zeggen dat zij voorgoed zijn veranderd door het lezen van de zeven delen van Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust.

De onderbuurman zegt: ‘Proust heeft mij voorgoed veranderd, want ik kijk nu anders naar de wereld.’

De bovenbuurvrouw zegt, iets minder eloquent: ‘Proust heeft mij voorgoed veranderd, want toen ik het uit had heb ik mijn leven overhoop gegooid.’

Als de onderbuurman aan de bovenbuurvrouw uitlegt dat ‘Proust’ voor hem gaat over waarneming, begrijpt zij dat dat voor haar ook opgaat. Het overhoop gooien van haar leven volgde namelijk op het inzicht dat haar waarneming ván dat leven al die tijd verstoord was geweest. De onderbuurman, die iets ouder is dan de bovenbuurvrouw, vond het blijkbaar niet nodig om zijn leven naar aanleiding van het uitlezen van Op zoek naar de verloren tijd overhoop te gooien.

“Slechtskijken, verder niets” verder lezen
Geplaatst op

Tegen transparantie

‘Why do I feel there is a secret I carry in my body like an embryo, speechless and unformed, beyond knowing?’

Siri Hustvedt, The Blazing World

Stel dat je iemand, gewoon zomaar iemand, een camera om de nek hangt. Ze leeft haar leven, beweegt zich door de wereld, ontmoet vrienden en vreemden. De camera legt alles vast. Zal zij op den duur geen geheimen meer hebben? Er is bewijs van waar ze is en met wie, van wat ze zegt en hoort. Haar gedrag wordt transparant. Ze zal niet meer kunnen liegen over wat ze doet en heeft gedaan (al kan ze nog wel bedriegen). De video-opname van al haar bewegingen en gesprekken zal, mits lang genoeg gecontinueerd, een onbetwistbaar beeld geven van wie zij is. Of niet?

“Tegen transparantie” verder lezen
Geplaatst op

Een berg van data

         1.

9 februari 1998 was een maandag. Ik herinner me die dag nog goed; hoe ik ’s middags in mijn lichtsuède jas de straat uit liep – de Lange Nieuwstraat in Utrecht, sinds kort míjn straat – om boodschappen te doen. Bij de Albert Heijn op de Twijnstraat werd ik opgewacht door een medewerker achter een statafel. Of ik niet iets nieuws wilde proberen, een makkelijke manier om korting te krijgen op boodschappen. Dat wilde ik wel. Ik woonde net een paar maanden op mezelf en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging met 850 gulden per maand een huishouden te voeren. Ik kocht alleen het hoognodige plus snoep. Met mijn mandje liep ik dagelijks door de winkel te hoofdrekenen om bij de kassa niet voor verrassingen te staan.

“Een berg van data” verder lezen
Geplaatst op

Over privacy, proctoring en bezwaar

Nieuw stuk op Follow the Money:

Wil je niet gevolgd worden, dan ligt de verantwoordelijkheid daarvoor tegenwoordig bij jezelf. Momenteel speelt een praktijk die deze logica een niveau hoger tilt: studenten moeten hun huis en zichzelf verplicht laten inspecteren terwijl ze tentamen doen. Miriam Rasch ontrafelt de valse aannames achter dit digitale toezicht.

Lees hier verder: Privacyschending als standaard: thuistoezicht bij tentamens

Geplaatst op

Over The Social Dilemma en cijferwijsheid bij Follow The Money

Sinds vorige maand schrijf ik met enige regelmaat een stuk voor Follow The Money, platform voor onderzoeksjournalistiek. Opvallende trends of gebeurtenissen rondom data, privacy en digitale technologie leg ik onder een filosofisch vergrootglas.

Lees de eerste twee stukken:

Terwijl de reptielen dwalen op internet
Over de Netflix-documentaire The Social Dilemma en de vraag: kunnen we eindelijk eens stoppen met het evolutie-argument?!

Cijfers spreken niet voor zich, maar wie leert ons ze te verstaan?
Over cijfers die houvast moeten geven in pandemische tijden, maar lang niet altijd een eenduidige boodschap laten horen. Ook cijfers moet je leren lezen – tot die tijd geven ze vooral macht aan wie ze uit mag leggen. Cijfers vragen om de kunst van het interpreteren.

Steun Follow The Money door lid te worden, en klik onderaan het artikel op de volgknop om op de hoogte te blijven van nieuwe stukken.

Geplaatst op

An Evening with Timothy Morton (and me) @ STRP

Op 30 januari 2020 had ik de eer om te spreken bij STRP, ‘in het voorprogramma van’ Timothy Morton zoals ik dat maar noem. Een fantastische avond, als een achtbaan voor de geest en voor het gevoel, want Morton blijkt iemand te zijn die een positieve vibe uitstraalt zoals ik dat nog niet eerder heb ervaren. Hieronder plaats ik alsnog de tekst die ik die avond uitsprak.

PS: here you can read the essay that Morton presented the following day at de Dépendance in Rotterdam, and which was published by Eurozine.

Photo: Boudewijn Bollmann

Tonight we are here under the heading of the post-anthropocene, which I want to make a bit more tangible by talking about fun, about the future, and about friction. The three f’s. Apparently, I found out, next to Friday’s For Future – the climate school strike movement – there is also something called Fuck For Forest. For me however Fun, Future, Friction.

But first let me try to explain why I think I’m here. My topic of interest is the philosophy and ethics of technology and data, while I was born and bred in literary studies, just like Timothy Morton, if I’m correct. I try to delve up and question the presuppositions and convictions in the worldview that underlies the belief in the good of data. These presuppositions are not usually discussed themselves, but bring along a whole set of ethical norms and values that define how is thought and talked about data, by policy makers, the public, and techies themselves.

“An Evening with Timothy Morton (and me) @ STRP” verder lezen
Geplaatst op

Mijn strijd, een lezing – Essay in Jongens waren we

Ik mocht weer over Karl Ove Knausgård schrijven en dat is altijd een genoegen. Ditmaal is het een essay geworden over de verbeelding van mannelijkheid in Mijn strijd, geschreven voor de bundel Jongens waren we: De problematische sekse in de literatuur. Het boek, onder redactie van niemand minder dan Jan Postma, verscheen bij Das Mag en bevat ook stukken van Marja Pruis, Maxim Februari, Joost de Vries, Maarten van der Graaff, Saskia Pieterse en natuurlijk Postma zelf. Kortom: allemaal mensen die zelden tot nooit – nee gewoon nooit – teleurstellen.

Hieronder een sneak preview van ‘Mijn strijd, een lezing’. Bestel het boek bij de echte boekwinkel, bijvoorbeeld bij Athenaeum.