Geplaatst op

Slechtskijken, verder niets

‘Wanneer ik langdurig naar een vast punt op de muur staar, kan het gebeuren dat ik niet meer weet wie of waar ik ben.’

Max Blecher, Avonturen in de alledaagse onwerkelijkheid

***

Het toeval wil dat tussen de West-Kruiskade en de Nieuwe Binnenweg in het oude westen van Rotterdam twee mensen een voordeur delen die beiden zeggen dat zij voorgoed zijn veranderd door het lezen van de zeven delen van Op zoek naar de verloren tijd van Marcel Proust.

De onderbuurman zegt: ‘Proust heeft mij voorgoed veranderd, want ik kijk nu anders naar de wereld.’

De bovenbuurvrouw zegt, iets minder eloquent: ‘Proust heeft mij voorgoed veranderd, want toen ik het uit had heb ik mijn leven overhoop gegooid.’

Als de onderbuurman aan de bovenbuurvrouw uitlegt dat ‘Proust’ voor hem gaat over waarneming, begrijpt zij dat dat voor haar ook opgaat. Het overhoop gooien van haar leven volgde namelijk op het inzicht dat haar waarneming ván dat leven al die tijd verstoord was geweest. De onderbuurman, die iets ouder is dan de bovenbuurvrouw, vond het blijkbaar niet nodig om zijn leven naar aanleiding van het uitlezen van Op zoek naar de verloren tijd overhoop te gooien.

“Slechtskijken, verder niets” verder lezen
Geplaatst op

Tegen transparantie

‘Why do I feel there is a secret I carry in my body like an embryo, speechless and unformed, beyond knowing?’

Siri Hustvedt, The Blazing World

Stel dat je iemand, gewoon zomaar iemand, een camera om de nek hangt. Ze leeft haar leven, beweegt zich door de wereld, ontmoet vrienden en vreemden. De camera legt alles vast. Zal zij op den duur geen geheimen meer hebben? Er is bewijs van waar ze is en met wie, van wat ze zegt en hoort. Haar gedrag wordt transparant. Ze zal niet meer kunnen liegen over wat ze doet en heeft gedaan (al kan ze nog wel bedriegen). De video-opname van al haar bewegingen en gesprekken zal, mits lang genoeg gecontinueerd, een onbetwistbaar beeld geven van wie zij is. Of niet?

“Tegen transparantie” verder lezen
Geplaatst op

Een berg van data

         1.

9 februari 1998 was een maandag. Ik herinner me die dag nog goed; hoe ik ’s middags in mijn lichtsuède jas de straat uit liep – de Lange Nieuwstraat in Utrecht, sinds kort míjn straat – om boodschappen te doen. Bij de Albert Heijn op de Twijnstraat werd ik opgewacht door een medewerker achter een statafel. Of ik niet iets nieuws wilde proberen, een makkelijke manier om korting te krijgen op boodschappen. Dat wilde ik wel. Ik woonde net een paar maanden op mezelf en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging met 850 gulden per maand een huishouden te voeren. Ik kocht alleen het hoognodige plus snoep. Met mijn mandje liep ik dagelijks door de winkel te hoofdrekenen om bij de kassa niet voor verrassingen te staan.

“Een berg van data” verder lezen
Geplaatst op

Over privacy, proctoring en bezwaar

Nieuw stuk op Follow the Money:

Wil je niet gevolgd worden, dan ligt de verantwoordelijkheid daarvoor tegenwoordig bij jezelf. Momenteel speelt een praktijk die deze logica een niveau hoger tilt: studenten moeten hun huis en zichzelf verplicht laten inspecteren terwijl ze tentamen doen. Miriam Rasch ontrafelt de valse aannames achter dit digitale toezicht.

Lees hier verder: Privacyschending als standaard: thuistoezicht bij tentamens

Geplaatst op

Over The Social Dilemma en cijferwijsheid bij Follow The Money

Sinds vorige maand schrijf ik met enige regelmaat een stuk voor Follow The Money, platform voor onderzoeksjournalistiek. Opvallende trends of gebeurtenissen rondom data, privacy en digitale technologie leg ik onder een filosofisch vergrootglas.

Lees de eerste twee stukken:

Terwijl de reptielen dwalen op internet
Over de Netflix-documentaire The Social Dilemma en de vraag: kunnen we eindelijk eens stoppen met het evolutie-argument?!

Cijfers spreken niet voor zich, maar wie leert ons ze te verstaan?
Over cijfers die houvast moeten geven in pandemische tijden, maar lang niet altijd een eenduidige boodschap laten horen. Ook cijfers moet je leren lezen – tot die tijd geven ze vooral macht aan wie ze uit mag leggen. Cijfers vragen om de kunst van het interpreteren.

Steun Follow The Money door lid te worden, en klik onderaan het artikel op de volgknop om op de hoogte te blijven van nieuwe stukken.

Geplaatst op

An Evening with Timothy Morton (and me) @ STRP

Op 30 januari 2020 had ik de eer om te spreken bij STRP, ‘in het voorprogramma van’ Timothy Morton zoals ik dat maar noem. Een fantastische avond, als een achtbaan voor de geest en voor het gevoel, want Morton blijkt iemand te zijn die een positieve vibe uitstraalt zoals ik dat nog niet eerder heb ervaren. Hieronder plaats ik alsnog de tekst die ik die avond uitsprak.

PS: here you can read the essay that Morton presented the following day at de Dépendance in Rotterdam, and which was published by Eurozine.

Photo: Boudewijn Bollmann

Tonight we are here under the heading of the post-anthropocene, which I want to make a bit more tangible by talking about fun, about the future, and about friction. The three f’s. Apparently, I found out, next to Friday’s For Future – the climate school strike movement – there is also something called Fuck For Forest. For me however Fun, Future, Friction.

But first let me try to explain why I think I’m here. My topic of interest is the philosophy and ethics of technology and data, while I was born and bred in literary studies, just like Timothy Morton, if I’m correct. I try to delve up and question the presuppositions and convictions in the worldview that underlies the belief in the good of data. These presuppositions are not usually discussed themselves, but bring along a whole set of ethical norms and values that define how is thought and talked about data, by policy makers, the public, and techies themselves.

“An Evening with Timothy Morton (and me) @ STRP” verder lezen
Geplaatst op

Mijn strijd, een lezing – Essay in Jongens waren we

Ik mocht weer over Karl Ove Knausgård schrijven en dat is altijd een genoegen. Ditmaal is het een essay geworden over de verbeelding van mannelijkheid in Mijn strijd, geschreven voor de bundel Jongens waren we: De problematische sekse in de literatuur. Het boek, onder redactie van niemand minder dan Jan Postma, verscheen bij Das Mag en bevat ook stukken van Marja Pruis, Maxim Februari, Joost de Vries, Maarten van der Graaff, Saskia Pieterse en natuurlijk Postma zelf. Kortom: allemaal mensen die zelden tot nooit – nee gewoon nooit – teleurstellen.

Hieronder een sneak preview van ‘Mijn strijd, een lezing’. Bestel het boek bij de echte boekwinkel, bijvoorbeeld bij Athenaeum.

Geplaatst op

My body, my traitor: essay in 10tal

Last year Swedish magazine 10TAL published an essay of mine about data mining, the body, and self-knowledge (see here). Now, the English translation has been published too! Read the opening below or click through to the whole text: My body, my traitor

We’ve come a long way, baby. From »On the internet nobody knows you’re a dog«, to »On the internet everybody knows I’m a top dog«, to »On the internet we’re all Pavlov’s dogs«. Or: from the homepage, to the social media identity, to the algorithmic profile. From the nerd, to the networked self, to the passive data goldmine (via the influencer).

This evolution can be read as a story of increasing corporality, as counterintuitive as that may seem. Usually, the story is told as if the world and its inhabitants are on their way to shedding all bodily weight, with the end-point on the horizon being a purely computerized humankind, all Mind and no Matter. But the inextricable entanglement of »online« and »offline«, »virtual« and »real«, primarily means that technology is all the time effecting the body (and thus, via the body, the soul). Like Pavlov’s dog, the post-digital condition is no »cloud« in which everything evaporates (and, as we know, what is called the cloud is a very material infrastructure that is using up as much energy as a small country, relying on cables that land on contested shores, demanding ever more precious metals to be mined from unstable regions). Rather, our bodies and the data that can be mined from them, function as the pathways to understanding, predicting and thus controlling or manipulating the world, which in the same gesture means understanding, predicting and thus controlling or manipulating the body, the very body that was mined in the first place.

In a catch-22 situation, you’re always made an accomplice to your own submission.

Continue reading over at 10TAL: My body, my traitor

Geplaatst op

De automatisering de-automatiseren

[Available in English on the website of the INC]

Bijdrage aan de Spui25-bijeenkomst De roman en het geschreven woord in tijden van technologisering, ter gelegenheid van de verschijning van Maxim Februari’s laatste boek De onbetrouwbare verteller. (Meer van dit in mijn nieuwe boek Frictie: Ethiek in tijden van dataïsme, dat in mei 2020 verschijnt bij De Bezige Bij.)

‘See, in spite of all this omnipresent law enforcement, because we want to hear and taste and smell and feel, we can’t go very long without trying to talk about some art.’ Fred Moten

Ik wil beginnen met een vraag, om de stemming er een beetje in te krijgen. Antwoord er gewoon in gedachte op, het is misschien niet iets om meteen te delen. Wie is er zeker van dat zijn beroep in de komende jaren blijft bestaan en niet wordt weg-geautomatiseerd? Wie ziet zichzelf als bestand tegen robotisering en algoritmisering? Schrijvers? Docenten? Sorry, ik moet u teleurstellen. Ook rechters, artsen en chauffeurs zullen het zwaar hebben, en muzikanten en kunstenaars. Allen zullen uit de markt geconcurreerd worden door robots. Hebben we eindelijk tijd over om te lezen! Als we dat dan nog kunnen. “De automatisering de-automatiseren” verder lezen