Zomergasten: Marc-Marie Huijbregts, controle en overgave

huijbregts

Als de eerste aflevering van Zomergasten de toon heeft gezet voor de komende weken, dan staan er nog een paar mooie avonden te wachten. Marc-Marie Huijbregts bleek een interessante persoonlijkheid en aimabele gast; de avond ontrolde zich zoekend en toch elegant langs de thematische lijnen van controle en overgave. En was zo zelf een oefening in controle en overgave.

Iedereen die de lijst fragmenten bekijkt ziet meteen dat het draait om overgave, verklaarde Marc-Marie Huijbregts aan het begin. En in het leven draait het ook om overgave ging hij verder; in de liefde, op het toneel, misschien zelfs in een interview. Je moet een ‘stukje van jezelf geven en achterlaten’. Goed, dat zouden we nog wel eens zien.

Al snel viel op dat het minder ging om overgave, maar om de keerzijde daarvan, namelijk controle. Marlene Dietrich die niet gefilmd of gefotografeerd wil worden, en in een interview steeds verwijst naar ‘het contract’. Dan het haarstukje van Marc-Marie dat hij ging dragen om zijn beginnende kaalheid te verbergen. Want: ‘kaal zou ik echt een man zijn geworden’. Jezelf verbergen heeft ook wel iets oneerlijks, gaf hij toe, maar de neiging tot controle is blijkbaar sterk. Eerder draaide het dus om een onvermogen tot overgave.

Controle gaat om het instandhouden van je imago. Terwijl het natuurlijk juist interessant wordt als dat imago doorbroken wordt, zoals in het fragment van het 60 Minutes-interview met Barbra Streisand. Als je ziet hoe zij daar wordt aangepakt, begrijp je wel dat Marc-Marie liever geen interviews meer wil geven. Dat heeft natuurlijk ook weer met controle te maken. In een interview geef je de controle uit handen. Het is niet erg om persoonlijke dingen te vertellen (bijvoorbeeld op het toneel), als je het maar zelf in de hand hebt. Bovendien doet een interview geen recht aan de veelheid van het leven. ‘Een interview maakt van je leven een kinderboek.’ Kinderen hebben geen controle over hun leven, dat mag duidelijk zijn.

Goed, controle houden dat wil iedereen wel in meer of mindere mate. Het probleem is wanneer je niet echt in staat bent tot overgave en overgave een onvervulbaar verlangen wordt. Uit het gesprek kwam een mooie paradox naar voren: het verlangen naar controle gaat samen (bij Marc-Marie Huijbregts) met het verlangen de ander terwille te zijn, altijd en overal. Een voortdurende verantwoordelijkheid voelen voor het welzijn van… iedereen. Dat is een lastige (herkenbare) combinatie van eigenschappen. Want het is onmogelijk om de touwtjes voor jezelf in handen te houden als je je steeds maar laat meevoeren door bezorgdheid om anderen. Hoe kun je je dan overgeven? Betekent dat niet ook dat je niet meer naar de ander omkijkt en alleen met jezelf bezig bent?

Als je moet kiezen, vroeg Jelle Brandt Corstius, zou je dan liever slaan of geslagen worden? Een goeie vraag, die zo in het rijtje met alternatieve conversation starters kan, naast de levensleugen. Als je slaat heb je controle en als je je laat slaan geef je je over. Waar geef je de voorkeur aan?


Geplaatst

in

door

Tags: