Vandaag honderd jaar geleden, 29 mei 1912, danste Vaslav Nijinsky het ballet l’Après-midi d’un Faune, naar een gedicht van Mallarmé op muziek van Claude Debussy, in Parijs (oh, heerlijk Parijs van vlak voor de Eerste Wereldoorlog! Ik zou in je willen wonen). Ik las er al maanden geleden over: Nijinsky, het goddelijke beest.
Mooi, een ‘balletrel’ – en een voorbeeld van hoe ‘bad publicity’ de beste PR is die je kunt hebben. De voorstelling werd een hype en zo’n groot succes dat 29 mei voor impresario Serge Diaghilev een ‘heilige datum’ was geworden en hij in 1913 weer een première met Nijinsky plande, deze keer van het nog beruchtere Le sacre du printemps. 29 mei een heilige datum! Dat vind ik leuk, omdat ik vandaag jarig ben.
Het dagboek van Nijinsky (hier met een -i op het eind) uit de periode 1918-1919 probeerde ik nog weer langer geleden te lezen omdat het zijn pad naar de waanzin zou beschrijven en tja, dat interesseert me nu eenmaal. Maar het was me meteen al te gek om maar te kunnen volgen en ik heb het niet uitgelezen. Na mijn tripje naar Parijs onlangs en dit honderdjarig jubileum ga ik er toch weer een blik in werpen, op de première van een nieuw levensjaar.