Back to the Bijlmer. Heel af en toe mag ik van mezelf iets schrijven over dromen en/of poezen. Ik geloof niet in voorspellende dromen, mysterieuze tekens of boodschappen van geesten. Nee hoor, een droom is als een blokkendoos. Door het bouwwerk te onttakelen kun je er je voordeel mee doen. De enige die tekenen geeft en boodschappen stuurt ben je zelf. ‘We are such stuff / As dreams are made on’, met nadruk op we.
Wat zal ik als eerste beschrijven, de blokken of het bouwwerk? Het bouwwerk, omdat de droom ook letterlijk een bouwwerk was. Geen wilde achtervolgingen of spannende avonturen – ik was in een ruimte en deed daar niet veel meer dan heel goed om me heen kijken. Het was de flat van mijn vader in de Bijlmer, Koningshoef 232 (inmiddels gesloopt) aan de metrohalte Kraaiennest. Daar ben ik al bijna twintig jaar niet geweest. Best bijzonder om er weer eens binnen te stappen. Het gekke was: iemand anders woonde er, en wel schrijver X. Ik bestudeerde heel nauwkeurig de dingen die aan de muur hingen, die mijn vader daar had opgehangen, twintig jaar geleden (in werkelijkheid had hij die dingen helemaal niet aan de muur hangen en herkende ik een droomvoorstelling). Plotseling viel me op dat op al die papiertjes en dingetjes ‘Peter’ stond. Peter?
De blokken in de blokkendoos:
1. Afgelopen woensdag was de sterfdag van mijn vader (zes jaar geleden was ook een woensdag)
2. Ik las Alleen maar nette mensen van Robert Vuijsje, dat voor een groot deel in de Bijlmer speelt. De parkeergarages, de markt, de liften. Metrohalte Kraaiennest, het winkelcentrum en de ‘getto-Albert Heijn’ waar wij in de weekenden boodschappen deden. Hij beschrijft hoe mensen vuilnis over het balkon naar beneden gooien – ik ben op mijn negende aan een wisse dood ontsnapt toen iemand van zes hoog een zak ijs naar beneden gooide, die een halve meter voor mij met een enorme klap neerkwam. De flats die hij beschrijft, de kamers, de lange balkons, de keuken om het hoekje. (En Grand Café Het Vervolg, dat na elven transformeert van jasjedasje-borrelkroeg tot goudentanden-bubblingjoint, maar dat was een andere tijd.)
3. De schrijver X die kort na het overlijden over mijn vader zei, ‘Het was een vreemde man. Ik heb het altijd een vreemde man gevonden’, (ik dacht, bedankt voor deze meelevende woorden) en van wie ik nu elke week interessante artikelen lees, waarbij ik dan altijd denk ‘Jij bent een vreemde man, altijd al gevonden’.
Tel 1, 2 en 3 bij elkaar op en je hebt mijn droom. Ik zie nog haarscherp het droominterieur van de flat voor me. Het was een totaal ander interieur dan de Bijlmerflat van mijn vader. Doet er allemaal niet toe, zo gaat dat nu eenmaal. De grote vraag die overblijft is: who the fuck is Peter?
Ik hou het voorlopig op een foutje in de neuronenhuishouding. Ik ken meerdere Peters, maar wat hebben die in de Bijlmer te zoeken? Alsof er in de Lego-doos opeens een Duplo-stuk opduikt. Dan kun je wel proberen het stuk in je bouwwerk te passen, maar het verzakt en stort in. Je wordt wakker.