Voor De Nederlandse Boekengids las ik Hartmut Rosa’s Onbeschikbaarheid.
Het kan de beste overkomen. Je leest in de reisgids over een markante rotsformatie waar het goed toeven is in de stralen van de ondergaande zon. Je rijdt erheen, het begint al wat te schemeren. Je parkeert, krijgt al een vaag vermoeden, je loopt over het zanderige pad naar het westen, je weet het dan wel zeker: die rots zal vol zitten met mede-reisgidslezers, en ja hoor, daar is-ie, de rots is een mierenhoop waarop iedereen snel het beste plekje probeert te scoren om eens echt te gaan zitten genieten van de werkelijk prachtige zonsondergang, camera in de aanslag.
Het onbeschikbare staat aan de basis van een ervaring van resonantie met de wereld, en daarmee ook van zin en betekenis.
Er valt niets anders te doen dan een ironische foto te maken van al die zogenaamd eenzame reizigers met hun gezicht in de rode gloed van de zonsondergang, in plaats van de zonsondergang zelf. Ook dat is natuurlijk precies zoals het hoort. Lachen!
Lees verder: Vermijd de dode wereld: over Hartmut Rosa’s Onbeschikbaarheid