Al sinds 2021 ben ik bezig notities te verzamelen onder de noemen ‘against storytelling’. Het verschijnen van De crisis van het narratieve van Byung-Chul Han was de aanleiding die ik nodig had om er ook een essay van te breien.

Wat hebben schrijvers als Rebecca Solnit, Olga Tokarczuk en Amitav Ghosh met elkaar gemeen? Alle drie hebben ze geschreven over de nood aan verhalen om de wereld te redden. ‘Every crisis is in part a storytelling crisis’, zoals Solnit onomwonden stelt in een artikel over de klimaatcrisis in The Guardian van 12 januari 2023. Nieuwe, betere verhalen zullen mensen doen inzien dat een andere wereld mogelijk is. Tokarczuk stelt in haar Nobelprijs-speech dat de wereld wordt geschapen uit woorden – dat wat niet verteld wordt, verdwijnt. Ze pleit voor verhalen voorbij het eerstepersoonsperspectief, voor fictie die meerlagig is, die zich loswoelt uit het nauwe onderscheid tussen waar en onwaar, en daarmee de mens traint in menselijkheid. Amitav Ghosh ziet het als de taak van kunstenaars en schrijvers – een last op hun schouders zelfs – om met verhalen tegenwicht te bieden aan het antropocentrisme dat leidt tot de vernietiging van al het levende, inclusief de mens zelf. Het is van een ‘dringende morele urgentie’ om ook naar niet-menselijke stemmen te luisteren en de manier waarop dat kan is door middel van het verhaal, schrijft hij in De vloek van de nootmuskaat (2023).

Lees verder in De Nederlandse Boekengids: Against Storytelling