Voor NRC Handelsblad schreef ik een essay over het fenomeen van de rouwboeken. Met wat persoonlijke reflecties en hier en daar een ongemakkelijke vraag. In De Standaard werd het doorgeplaatst onder de titel die ook hierboven staat.

Twintig jaar geleden overleed mijn vader, veel te jong en dus totaal onrechtvaardig. Ik kon maar niet begrijpen wat ik had gezien en meegemaakt: het onmenselijke lijden, de laatste adem, zoveel onopgeloste vragen en gevoelens. In de jaren die volgden las ik alles wat los en vast zat over de dood, liefst de dood van een ouder. Op zoek naar begrip en herkenning, zowel op persoonlijk niveau als om het intellectueel te kunnen duiden. Maar wat ik las bevredigde nooit, bijna elk boek vond ik sentimenteel of zelfs onwaarachtig, alsof men de dood niet echt in de ogen durfde te kijken. Het meeste had ik aan klassieke romans. Tolstojs De dood van Ivan Iljitsj is voor mij nog altijd het boek dat het nauwkeurigst de duisternis beschrijft waarin ik toen ronddoolde.

Lees verder op de website van NRC: Rouw je bij het verlies van je moeder om haar of om jezelf?

Eind 2023 schreef ik ook een stuk naar aanleiding van een van de rouwboeken, En steeds is alles er, van Marjoleine de Vos: Hoe geef je woorden aan dat wat zich onttrekt aan elk begrip – de dood?