Jaarlijst muziek 2017, ondertitel: Wait for it…

De ondertitel van mijn 2017-muzieklijst is ‘wait for it’ omdat veel van deze nummers erom vragen dat iemand (ik) met een opgeheven vingertje midden in de kamer staat en zegt: wacht, wacht, wacht! – en dan volgt de pay-off (vreselijk woord, wat is het Nederlandse equivalent?) en een vuist. Die ‘wait for it’-kwaliteit is natuurlijk ook wat de nummers zo goed maakt, al mag dit, enkele uitzonderingen daargelaten, worden beschouwd als een albumlijst. Volgorde is afgestemd op de opeenvolging van de nummers. Willekeurig is dat niet te noemen, maar van een nummer 1, 2, 3, enz. is dus geen sprake.

Kevin Morby – City Music
Oh, Kevin, verzuchtte ik dit jaar weer vele malen (tot het ook een soort grap werd, maar wel alleen een sóórt grap). Tientallen malen begeleidde hij mijn (honderden?) treinreizen.

Jon McKiel – Memorial Ten Count
Zo’n plaat die vreemd genoeg gezichtsloos blijft maar tegelijk steeds aan me trekt als er weer een nummer van passeert in de favorietenlijst.

L.A. Witch – L.A. Witch
Stoere dames die, dat geef ik toe, voor een belangrijk deel aan dit zijn van stoere dames een plek in deze lijst te danken hebben. Stoere dames for the win.

Jason Loewenstein – Spooky Action
Een vreemde plaat, want hier en daar ronduit lelijk. Maar daardoor wordt hij sympathiek en kruipt hij onder je huid. De mijne dan. En: gewoon lekker rocken.

The Fresh & Onlys – Wolf Lie Down
Een oorwurm van jewelste. Het hele album krijg ik niet goed uitgeluisterd, maar dit nummer waar ik ongeveer een kwart van mijn ochtenden mee ben opgestaan mag niet ontbreken.

Oiseaux-Tempête – AL-‘AN ! الآن (And your night is your shadow — a fairy-tale piece of land to make our dreams)
Een van de beste optredens die ik zag dit jaar (het waren er uiteraard te weinig), op Le Guess Who, in De Helling. Opeens is er een heel oeuvre te ontdekken.

Julia Holter – In The Same Room
Fenomenale live-registratie. Dit moet je heel hard zetten (ja, juist Julia Holter moet heel hard). En dan, wait for it…. En meezingen!

Kikagaku Moyo – Stone Garden
De Japanse stenen tuin is een merkwaardig iets. Ik heb er een gezien in Kyoto (excusez de opschepperij) die zo’n twintig strekkende meter witte kiezels bevatte, waar je dan met gemak een uur naar blijft kijken. Vervolgens: deze strekkende meters fuzz.

Gunn-Truscinski Duo – Bay Head
Dit is heel goed. Ik voel me daar wel een beetje een oudere man onder (normaal gesproken voel ik me in mijn muzieksmaak een jongere man). Het zij zo.

Liars – TFCF
Ook weer zo’n goed LGW-optreden, zelfde plaats, zelfde tijd (goed, net iets later). Opwindende, maffe en ook gewoon swingende plaat.

Tim Darcy – Saturday Night
Weer zo’n man alleen. Iemand zei: het lijkt wel een parade exen, die jaarlijst van jou. En inderdaad, het zijn allemaal van die toffe gasten, vaag en spannend en rock-’n-roll, kortom eerder ex- dan huwelijksmateriaal.

Joan of Arc – He’s Got The Whole This Land Is Your Land In His Hands
Hands down de grappigste teksten van het jaar. ‘I look so much like myself, people always mistake me for my own doppelgänger.’ En ze brengen me mijn oude liefde Soul Coughing in herinnering, waarvoor ik dankbaar ben.

Hallo Venray – Drink
De tweede oorwurm in de lijst, van hetzelfde dik hout zaagt men planken als Wolf Lie Down. Heerlijk nummertje, maar ik weet niet of het helemaal klopt.

Thurston Moore – Rock N Roll Consciousness
De meester van de wait for it cum pay-off. Op Le Guess Who zei ik: ik hoop dat hij de hele nieuwe plaat doet, plus Cease Fire. En wat gebeurde er?! Meesterlijk. Wait for it…