Van tevoren dacht ik nog: wordt het niet een beetje te veel? Sinds eind september zijn The Wombats, Blood Red Shoes, Elbow en The Black Keys al in Tivoli langs geweest, volgende week volgt Public Enemy en afgelopen woensdag was het de beurt aan The Rascals. Maar nee, te veel wordt het niet.
The Rascals, was dat niet dat bandje van die jongen die samen met Alex Turner van de Arctic Monkeys in The Last Shadow Puppets zat? Ja, dat is zo. Wanneer je band in verband wordt gebracht met Alex Turner leg je het eigenlijk al op voorhand af. Tegen die Bob Dylan van de eenentwintigste valt niet op te boksen. Sneu, want The Rascals hebben een spannend geluid dat eerder lijkt afgeleid van punk dan van Britpop.
Sterker nog: ik hoor in het debuut Rascalize herhaaldelijk de Dead Kennedys voorbijkomen. Dat is goed nieuws. Het kenmerkende gitaargeluid van Jello Biafra en zijn Kennedys – surf meets Hellraiser – is nieuw leven ingeblazen. De nummers schieten alle kanten op, zijn chaotisch, met tempowisselingen en rare combinaties. Het resultaat is een bijna paranoïde sound, schizofreen kun je ook zeggen, die met één been in hedendaags Engeland staat en met het andere in de underground jaren tachtig van de punk. ‘Does your oesband know that you’re on the run?’ Dat vat alles samen: het gecultiveerde Britse accent van de zanger, de dreiging in de teksten, die tegelijk heel alledaags is. De Kennedys-riff erbij en je begrijpt wat ik bedoel.
Live bleven ze ook overeind, vond ik, hoewel ik geen idee heb wat de algemene publieke opinie was. Ik heb wel een publieke opinie. De laatste tijd valt me namelijk op dat het publiek bij concerten over het algemeen oersaai en zombieachtig is. Absoluut dieptepunt was natuurlijk Patrick Watson in de Tivoli dit voorjaar, waar de praters en de sssst’ers elkaar probeerden te overstemmen. Zulke mensen, zowel zij die ouwehoeren tijdens luisterliedjes als die van Watson als zij die even hard ssst roepen, moeten zonder pardon een concertverbod krijgen. Bij rockbandjes als The Rascals is praten niet zo erg, maar stilstaan des te meer. Ik voelde me iemand die danst omdat de kogels hem om de voeten vliegen, aangeschoten wild, tussen die slaapwandelende slapjanussen voor het podium.
Het zette me wel aan het denken. Waarom kan ik niet stilstaan? Wat is er eigenlijk zo goed aan Britpop meets Biafra, surf meets Hellraiser, of (The Black Keys) drie akkoorden en een baard? Ik heb wel een idee. Als het idee een inzicht is geworden, zijn jullie natuurlijk de eersten die het horen.