In de donkere winterdagen van dit jaar was ik enkele weken ondergedompeld in Twin Peaks, om – eindelijk – eens dat stuk te schrijven dat ik al jaren heb willen schrijven en waar de uitnodiging van de redactie van Psychoanalyse en Cultuur de uitgelezen gelegenheid toe bood. Inmiddels is mijn essay verschenen in de bundel Oog om oog: Psychoanalyse en tv-series.
Uit de inleiding:
Begin jaren negentig was Miriam Rasch als dertien-, veertienjarige mateloos gefascineerd door de door haar als eng beleefde televisieserie Twin Peaks en het eveneens enge dagboek van Laura Palmer. Ook al is de nadruk vijfentwintig jaar later verschoven naar een eerder esthetische dan griezelige aanpak, een aan Twin Peaks gekoppelde nachtmerrie over een zwembad bleek pardoes teruggekeerd. Rasch reflecteert in haar bijdrage op de lynchiaanse angst die zich op het snijvlak van het leven van alledag en het net-niet-van-deze-wereld- zijnde manifesteert. Zij bespreekt een reeks aan tropen, zoals het witte paard in de huiskamer, het repeterende geluid van de plafondventilator, de bosrand, het trapgat en het onverklaarbare van elektriciteit. Dit lynchiaanse universum waarin special agent Dale Cooper als een ‘Dweller on the Threshold’ opereert, blijft fascinerend, omdat het de kijker geen puzzel met oplossingen aanreikt, maar Twin Peaks biedt een kaart die verscheidene parallelle tijdsruimtes beschrijft.
Oog om oog, met daarin nog vele andere essays over tv-series is verschenen bij Garant.