Waar is de Myspace voor schrijvers?

Gartner hype cycle

Iedereen kent de verhalen van bandjes die via internet groot zijn geworden. De Arctic Monkeys, Vampire Weekend en, vooruit, ook zangeresjes als Esmee Denters. Het leek me altijd geweldig als dat met literatuur ook zou gebeuren. En dat ik dan geniale jonge schrijvers ontdek en aan een contract help. Want hoewel gewoon bekend worden met je cd sooo twintigste-eeuws is, komt het er toch nog steeds op aan om je kunstwerk uiteindelijk via de reguliere kanalen aan het klootjesvolk te verkopen.

Probleem is dat ik niet snap hoe dat werkt. Als het gaat om muziek zijn er twee voorwaarden: mp3’tjes op Myspace en bloggers die daarover schrijven. Maar hoe ontdekken die bloggers de leuke mp3’tjes die de moeite waard zijn om over te schrijven? Ze kunnen moeilijk al die miljoenen nummers gaan beluisteren. Komt het dan toch op connecties aan, en hebben die bandjes die ‘uit het niets’ doorbreken via internet stiekem toch gewoon al de juiste vriendjes? Want ook bij Myspace gaat het om vriendjes immers.

Het zal wel een wisselwerking zijn, waarbij de muzikanten zelf hun muziek de hele wereld over mailen en bloggers ook zelf op zoek gaan naar interessante nummers. Hoe dan ook een tijdrovende bezigheid lijkt me, hoewel je natuurlijk binnen een minuut wel hoort of je de volgende hype te pakken hebt, of gewoon de zoveelste wannabe-Alex Turner.

Goed, een paar bloggers zijn erachter dat de demo van een bandje wel héél lekker klinkt, ze pleuren de bestandjes of een link ernaar in hun weblog, stellen anderen op de hoogte en het balletje gaat rollen. Paradiso uitverkocht nog voor er een album in de schappen ligt, Justin Timberlake die aan de lijn hangt om te vragen of je alsjeblieft zijn voorprogramma wil doen.

In de literaire wereld moet dit toch ook kunnen? Niet dat iedereen zijn romans-die-in-de-la-liggen-te-verstoffen meteen in z’n geheel op het web moet zetten, want ook bij de letteren heb je aan een minuutje lezen vaak wel genoeg. (Komrij beweert dat hij aan de achterkant van het vel papier kan zien of er aan de voorkant een goed gedicht op staat, ik ben benieuwd hoe hij dat op internet zou aanpakken). Korte verhalen zijn wel uitermate geschikt voor internet, of een hoofdstuk uit een roman. Gretige lezers downloaden het hoofdstuk, willen meer, bestellen het boek bij een Printing on Demand-service, tot de grachtengordel het oppikt en het alsnog op de reguliere markt brengt. De buzz is gecreëerd, iedereen wil dat boek hebben, terwijl de bloggers alweer verder snuffelen naar een andere hype.

Vol goede moed ben ik begonnen aan mijn virtuele zoektocht naar literair talent dat klaar is om door mij ontdekt te worden. Maar ik heb de moed alweer opgegeven. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. En als ik al een site vind die een soort Myspace van het woord is, moet ik ervoor betalen, terwijl de vormgeving zo schandalig achterhaald is dat ik bij voorbaat alles wat erop staat slecht vind. Op Schrijven Online is een rubriek waar mensen stukjes kunnen laten lezen aan de andere forumleden. Dat is zo fragmentarisch dat je er ook weinig mee kan. Bovendien staan er vooral gedichten en (kleine stukjes uit) jeugdboeken op. Trouw Schrijf! komt nog het dichtste in de buurt van een Myspace voor schrijvers. Niet heel hip, maar beter dan niets.

Echte verhalen zetten mensen vaak op hun eigen website. Maar hoe vind je die? Ik klik in het wilde weg naar sites van zolderkamerschrijvers en lunchpauzekunstenaars en kom op de gekste plekken terecht. Nooit lees ik iets waar ik echt van onder de indruk ben. Al snel haak ik weer af. Hm, misschien snap ik wél hoe het werkt. Ben ik gewoon te lui.


Geplaatst

in

door

Tags: